Hide & Chic recensie

Heel verleidelijk, die 180 pagina's verlangen van Hide & Chic. Het merendeel van de artikelen leest weg als een spannend boek. De advertenties vormen een geheel met de artikelen. De onderdrukte passie springt eruit, pas bij de eerste avondbries komt het ware temperament boven. Je kunt deze gedrukte levensdroom nog relaxt ondergaan.

Volledig kritiekloos ondergaan, deze leesbeleving? Nee, het artikel van Ivo Weyel vangt redelijk cliché aan met: "Wie het breed heeft, laat het breed hangen (pagina 18). Het spelletje: "ik ga op reis en ik neem mee..." speel ik niet meer sinds de lagere school. Die associatie nodigt mij niet uit om serieus pagina 43 om te slaan. Temeer elders in Hide & Chic aan wereldsteden, wereldsterren en buitenwereldlijke ervaringen wordt gerefereerd. Een groeiend aantal wereldverkenners is niet meer verbaasd dat in de Khao Lak de avond letterlijk van de ene op de andere seconde valt (pagina 104). Dit hebben ze op meer tropische plaatsen ervaren. Maar misschien leg ik de lat bewust hoog omdat het een kunstwerkje is van de veel onderscheiden creatief directeur Rupert van Woerkom van Hemels uitgeverij.

Ik heb mijn leesavontuur gedeeld met enkele medestudenten van de fontysavondopleiding Journalistiek. Voor de veiligheid de Hide & Chic maar niet meegenomen. Mijn enthousiaste bespreking zou van die gelegenheid een dief kunnen maken. Zij kijken verlangend uit naar de verschijningsdatum.

Twee tennisclubleden bekeken begerig het tijdschrift terwijl ik ontspannen in de schaduw van het nieuwe paviljoen aan het lezen was. Na korte uitleg van de Buzz-campagne, (oprechte mond-op-mondreclame) gaven ze aan dat het volledige paste in het nieuwe grandcafe-achtige clubverblijf en of ik het maar aan de leestafel wenste te doneren. Onvoorstelbaar, je neemt toch niet zomaar afscheid van een zomerliefde?