HollandsDiep recensie

Mijn eerste kennismaking met Hollands Diep was in november 1975, toen mijn aandacht getrokken werd door twee heren op een bank op de omslag van een duidelijk nieuw blad. Ik kocht het blad en merkte onmiddellijk dat het iets nieuws en iets bijzonders was. De redactieleden, die zich wonderlijk genoeg geen schrijver, maar woordmeter noemden, sloten het stukje "Wie wij zijn" af met de volzin "De toekomst is dus aan "Hollands Diep". Ondanks de bekende korte levensloop van enkele jaren, waarbij de afnemende grootte van het blad de afloop als het ware voorspelde, kregen de redactieleden toch gelijk met de nieuwe uitgave van het blad, zoals het ons toeglanst.

Er is wel het één en ander veranderd. Natuurlijk een andere redactie. Geen krantenpapier meer met tekst in vier kolommen in een klein lettertype. Geen kleine, wat vage foto's in nostalgisch zwart-wit in een behoudende lay-out. Nee, het eerste wat mij opvalt, is de kwaliteit van de foto's en de ruimte die de tekst en de foto's hebben, waardoor er rust ontstaat, terwijl de onderwerpen sterk wisselen, maar nooit van kwaliteit.

Die kwaliteit is gelukkig de constante gebleven, waardoor het blad met kop en schouders uitsteekt boven ieder blad dat pretendeert een algemeen culturele inhoud te hebben. Het is heel bijzonder dat er voor iedere kunst en cultuurliefhebber voldoende verscheidenheid aan onderwerpen in het blad te vinden is.

In het oktober/novembernummer dat zich wat provocerend afficheert als het beste nieuwe tijdschrift van het jaar, is er o.a. een boeiend artikel over de eerste huwelijksjaren na de oorlog van Juliana & Bernhard naar aanleiding van de aankomende biografie van Cees Fasseur. In dit artikel krijgen we nieuwe informatie die zo gedoseerd is, dat we nieuwsgierig worden naar de biografie en vooral naar de feiten waar de schrijver van het artikel kennelijk over beschikt, maar die hij niet kan en mag prijsgeven.

In een heel andere sfeer komen we bij het artikel over "Vochtige streken" van de inmiddels niet meer onbekende Charlotte Roche. Waar andere media blijven steken in citaten uit interviews en in verwijzingen naar de nieuwe vorm van feminisme die in het werk van Roche tot uiting zou komen, wordt in Hollands Diep een flink fragment uit het boek afgedrukt, waardoor de lezer zich zelf een beeld kan vormen en dat beeld vervolgens kan spiegelen aan de mening van Heleen Mees, Marcel Moring en Roos Wouters.

Het is het enige blad dat ik werkelijk van begin tot eind geïnteresseerd doorlees.

Alweer ben ik aangenaam verrast. Naast de glossy vervlakking en het droeve amusement is er gelukkig nog steeds bestaansrecht voor een blad met inhoud, een blad dat de lezer niet onderschat, een blad waar ik nog lang abonnee van hoop te zijn.